Ego

Mijn cloudopslag begon kuren te vertonen. Elke keer dat ik inlogde, bleek archiefmateriaal te zijn verdwenen. Op een gegeven moment waren hele mappen leeg. Zelfs de kopieën op de externe schijf. In eerste instantie schrik je je de pestlazarus. Maar na een tijdje (en een heleboel mailtjes naar de helpdesk van de techgigant), kwam er een nieuwe soort berusting. Misschien moest ik maar alvast wennen aan het idee dat ik dood ging. Misschien was het tijd. Misschien gaf het leven mij een duwtje in die richting.
Lekker aan het opruimen, alvast.

Als je jong bent is het idee dat je dood gaat absurd. Je ego is zo groot, het vult je hele wezen. Je kan je niet voorstellen dat dat geweldige systeem uit de aardbol verdwijnt. Er komt een punt in je leven dat je dat besef los laat. Als een ballon. Die hoger en hoger in de lucht gaat, steeds leger. Oud zijn is het besef dat doodgaan niet zo erg is. Je ego doet het steeds minder toe.

Oud zijn is het loslaten van het ego.